Ana-baba olmak farklı felsefedir...
Kendimiz için vazgeçtiğimiz, olmasa da olur dediğimiz şeyler vardır hayatımızda...
Ama sözkonusu çocuklarımız olunca, kendimizden vazgeçtiklerimizi onlara yol ederiz...
Evlatlarımızın mutlu olsun diye elimizden gelen her şeyi olmazı da olur yapabilmek adına hiç düşümeden didinip dururuz...
Ana-babalar, daha çokta analar;
Çocuklar duymadan sorun varsa çözelim...
Hastalansa bile onların haberi olmadan iyi olayım...
Çocuklarım şunu sever onu alayım...
Onların sevdiği aşlarla sofralarlar kurayım...
Kendi ayakkabılarından vazgeçip, onlara bir hırka alayım... Daha neler neler...
Fedekarlıklar çocuklar için yapılır...
Tüm bunları yaparken de bekledikleri bişey mi vardır? Hayır...
İyi bir insan olsunlar yeter...
Sitemlerini bile dile getirmezler çoğu kez...
Ağladığımızda gözüme birşey kaçtı demez miyiz?
Sevinçleri, sevinçlerimiz olur... Bir tek gülüşleri bile her şeyi unutturmaya yeter...
Kitaplar hep çocuk gelişimi ve ana-babanın nasıl davranacağı konusunda yazılır..
Çünkü gelecek onlarla çocuklarımızla kurulacaktır.
Aman çocuklarınıza iyi davranın...
Psikolojisini bozmayın...
Sıkıntılarınızı göstermeyin...
Bağırmayın...
İsteklerini karşılamaya çalışın...
Okullarda ve kitaplarda sanki çocuklar değil de ana baba eğitiliyor, ödevler bile sanki ana-baba ödevi oluyor...
Nedense?
Günümüzde toplumu öyle hale geldi artık...
Bizler gençken, ana-babamız ne diyecek diye gözlerinin içine bakardık...
Şimdilerde çocuklar büyüklerini yönetiyor sanki...Tersine bir döngü oluştu...
Bu döngüde de her şey birbirine girdi sanki...
Her şeyi hazır bekler, oldu gençlik... HAZIRCI GENÇLİK yetiştirdik...
Yaşantılar çocuklara göre düşünülüyor, şekilleniyor.... Onlar üzerine bir dünya oluştururken, büyükler unutuluyor ...
Kendimizden vazgeçerken, onlar için yaptıklarımız ne kadar doğru bu döngü içerisinde...
Yabancı ülkelerde görüyoruz... Gençlik ne yapacağını bilmiyor... Arayış içinde...
Bizim güzel değerlerimiz ve aile bağlarımız zayıflıyor...
Avrupalı olacağız diye devlet eli ile milli eğitim yoluyla biz biz olmaktan çıkıyoruz...
Çocuğun yeri de büyüklerinin yeri de neresi olduğu birbirine karıştı...
Büyükler, büyüktür sorunu olmaz gibi mi düşünülüyor yoksa..?
Kitaplar, dersler, sunumlar çocukların psikolojik eğitimi üzerine yazılıyor...
Çocukların büyüklerine nasıl davranması gerektiği konusunda çokta kitaba rastlanmıyor...
Gençliğin, çocuklarımızın büyükleriyle nasıl bir iletişim içinde olması gerektiği bilincine ulaşamıyorlarmı nedir?...
Çocuklar ilgi, alaka, sevği ile büyütüp, gelecekleri kurulurken, ana-babaların da onların ÇOCUKLARININ sevgi ve saygısı ile yaşlanmak en büyük arzuları değil midir..?
Büyükler de aslında koca bir çocuk değilmi?...
Bir selam küçük bir hatırlanmak ne kadar mutlu etmez mi onları?...
Küçük bir kaçamak yapmak halini hatırını sormak doyumsuz bir mutluluk olmaz mı..?
İçten bir kucaklama, yanağına kondurulan bir öpücüğün bir ana için değeri ölçülebilirmi..?
Saygıyla eli öpülen bir babanın sevinci dünyalara sığar mı?
Sağlıklı bir toplum için büyük-küçük birlikte düşünülerek gelecek şekilenebilse...
Şekilense de temeller iyi atılıp, aile temeli gibi vatanımın temeli de sağlam olsa her daim...
Sığınma ve huzur evlerine gerek duyulmasın...
Yolları bekleyene, şükür dualarını almak için koşulsa... Bir uğrayıp gönül alınıverse...
